Weer in Nederland om te feesten

Hallo, daar ben ik weer met een lekker lang verhaal verzonden vanuit Middelburg, voorlopig even het laatste. We zijn weer even in Nederland. Zodra weer vertrekken start ik weer met een nieuw stuk. Veel leesplezier.

Vandaag 4 maart. De zon schijnt lekker maar je kunt bijna niet blijven staan, het stormt af en toe zeer heftig. Ondanks dat waag ik me op de fiets om een stokbroodje te bemachtigen in één of andere winkel liefst niet te ver weg. Dat lukt wonderwel. De terugweg is lastiger, ik moet af en toe afstappen omdat ik anders aan de kant van de weg beland in het gras. Haha.
We blijven veel binnen tot dat de wind eind van de middag wat gaat liggen. We zijn uitgenodigd om vier uur te komen borrelen en warm aangekleed gaan we op pad naar Nederlanders die we eigenlijk (nog) niet kennen. Jan en Juul uit Den haag deze keer en het was heel gezellig.
We zijn niet vertrokken uit Peniscola. De volgende dag gaan we wel weg, zeven nachten in Peñiscola is meer dan genoeg. Rond tienen gaan we weg. Nog even tanken en dan de N340 op. We rijden weer langs de Ebro Delta met de rijstvelden en zout hopen. Hierover al eerder geschreven. Zo gaan we naar Tarragona en komen in een prachtig groen gebied. Het gebied vanaf de Ebro tot aan de Pyreneeën is toch wel het mooist. Alles eronder is kaler en doet dor aan. Ook de vele plastic kassen in het zuiden nodigen niet echt uit. Ik praat nu alleen over het kustgebied verder kennen we (nog) niets. We rijden op de A7, een autovia en gratis. De AP is autopista en P staat voor peage, betalen. We nemen een verkeerde afslag. Hierdoor rijden we een fraaie route, die niet gepland was, richting Barcelona dwars door de bergen. Eenmaal in de buurt van Barcelona zet ik tomtom weer aan, uitgezet vanwege het continuë terugsturen, en zet hem op “snelwegen vermijden”. Ook dat was een foute zet want hierdoor werden we helemaal rond Barcelona gestuurd in plaats van naar de rondweg. We kwamen in de Sierra de Montegny maar dat was helemaal niet verkeerd. Een schitterende route door de bergen. We zijn onderweg nog even langs de kant van de weg gestopt om te genieten van het uitzicht. We keken op de westkant van Barcelona’s heuvel. De bergkammen liggen aast elkaar in de vorm van een vlecht. Prachtig gewoon. De Bombers, (Nederlands: brandweer), reed tot tweemaal voorbij maar zei niets van de plaats langs de weg zodat we een tijdje konden blijven staan. Dan de weg volgen naar Terassa. De stad doem op en we waren verbaasd over de grootte van de stad onder ons. Het leek wel speelgoedflatjes. We waren onder de indruk van deze stad waar we ook nog eens doorheen moesten om dan in Sabadel te komen. De steden gaan vrijwel in elkaar over en het duurde dan ook een tijdje voor we aan ons laatste traject, de C35 naar Sant Feliu de Guixols, konden beginnen. Daar willen we een paar dagen blijven staan. Op de C35 konden we pas goed zien waar we hadden gereden. Hoge bergen met sneeuwtoppen die ons in het zonlicht toelachten. We zijn nog even gestopt om deze bergen te bewonderen.
Toen we op de plaats van bestemming, na 338 kilometer gereden te hebben en 7 uur na ons vertrek, was er nog één plekje vrij. Hoewel……..even na achten kwam er een Spanjaard die toch nog naast ons kwam staan op een plek waarvan wij dachten dat dat niet meer zou kunnen. Zo zie je maar weer.
Het is lekker weer (6 maart), hoewel de nacht met 5 graden niet echt warm te noemen is, maar nu schijnt de zon en het warmt snel op. We gaan vandaag naar de 19 graden, weer voor korte broek en t-shirten. Iedereen staat of zit naast zijn camper en geniet van het lekkere weer. Buiten koffie drinken. Deze dag staat in het teken van de camper weer stofvrij maken. Spanje is droog en stoffig. Rode stof vooral. Rond de middag zijn we klaar en kunnen we gaan genieten, zitten op onze stoeltjes in de zon. Eind van de middag wandelen we even naar en over de boulevard en over de pier. Als we terugkomen, staat de camperplek weer helemaal overvol. Er staat er zelfs één schuin achter ons. Gezellige boel zo.
‘s Avonds brengt een politieauto een camper naar het “bovenplateu” waar je normaal niet mag staan. Het is druk, vooral met Nederlanders. We maken enkele dagen vol met wandelen en gezellig in de zon zitten kletsen met alle buren. Eén keer hadden we Oostenrijkers, Engelsen, Duitsers en Nederlanders bij elkaar in de kring. Dat kwam omdat de zon achter de berg zakt waardoor iedereen steeds een stukje opschoof zodat we op een gegeven moment allemaal bij elkaar kwamen te zitten.
De tiende maart vertrekken we. We mogen 5 nachten staan in Sant Feliu volgens de informatieborden en die hebben we gehad. Rond tien uur zijn we klaar en rijden naar Platja D’Aro om de camperplaats daar even te bekijken. De oude plek is weer geopend en dat wilden we even zien. Daarvandaan gaan we via de C31 naar Figueres. Onderweg gaan we door het oude stadje Pals, gebouwd op een heuvel erg leuk, en komen door Torroella de Montgri wat aan 3 bergen ligt met op één ervan een fort op het topje. Leuke klim als je er eens wilt gaan kijken. Bij Verges lagen we bijna in de berm die net uitgediept was tot minimaal een halve meter. Dat kwam omdat we wilden weten wat de prijs van de diesel was bij de pomp net voor de bocht. Adrie noemde de prijs die hij gelezen had en die was correct. Dus ik reageerde niet. Om zeker te zijn dat hij het goed had keek hij nog even om, oeps. De adrenaline schoot door mijn lijf en ik schrok vreselijk toen ik die geul op me af zag komen. Ongeveer vijf centimeter heeft hij een snok aan het stuur en komt terug de weg op. Wauw. Grote schrik! De prijzen verschillen heel veel, soms wel 12 ct.per liter. Even later zien we de besneeuwde toppen van de Pyreneeën opdoemen. Blijft een mooi gezicht, ieder keer weer. Na Figueres, NII (n2), maken we nog even een stop voor we de grens naar Frankrijk. Middageten. Dan door naar Le Boulou, een klein plaatsje net over de grens. We vinden een plekje maar schuiven nog een plekje op omdat we te scheef staan. Bij de lantaarnpaal kan geen camper staan. Een beetje dom ingedeeld deze plekken.
Het is vandaag 23 graden en zeer zonnig dus vanaf half drie in de middag zitten we alweer in de zon en zijn blij met een briesje, warme föhn genaamd. Heerlijk.
De volgende morgen vertrekken we weer. Na een tankbeurt en inslaan van dagelijks boodschappen gaan we richting Narbonne. Daar zullen we bepalen welke weg we naar het noorden nemen. We rijden tussen irissen, bloesems en vele druivenranken naar Perpignan de witte toppen en Le Boulou achterlatend.
We glijden simpel door Perpignan, en stoppen voor het middageten langs de weg bij het binnenmeer Etang de Leucate ou Salses. We staan vlakbij een spoorlijn maar het is er erg rustig en het uitzicht over het meer is fantastisch. Stoeltje erbij een zonnetje, wat wil je nog meer. Dan, net toen wilde zeggen: “er zal toch geen trein onze rust komen verstoren hé? komen er twee locomotieven voorbij razen. Daarna nog enkele treinen maar die zijn bijzonder stil moet ik zeggen, die zoeven meer. Na het eten en de rustpauze, die nemen we best vaak, rijden we naar Narbonne en dan valt dan eindelijk het besluit: we gaan door het Rhone dal. Eenmaal besloten rijden we door Beziers, die prachtige oude stad, naar Agde. Agde heeft 3 plaatsnamen, om een ieder in verwarring te brengen denk ik, nl. Agde, Le grau Agde en Cap d’Agde. We gingen naar Grau, camperplek gesloten, dan naar Agde waar je in het oude centrum moet kunnen staan, niets gevonden, dan naar Cap d’Agde en daar was een camperplek. Blijkt een heel leuk plekje te zijn. Eén straatje door en je staat aan een machtig grote haven met op een binnen eiland een pretpark en verder langs de hele haven winkeltjes en restaurantjes. Alle eilandjes zijn verbonden door een looppad. Heel gezellig allemaal. Helaas was het al laat en gingen de winkeltjes net of bijna dicht. Half zes sluitingstijd, zijn we niet meer gewend. In Spanje en Portugal gaat dan alles net weer open. Dan maar weer terug naar de camper en lekker eten.

Vrijheid
Het is vandaag,11 maart, een jaar geleden zijn we in onze beddenkastenwagen getrokken. We hadden een koude start, maar vandaag scheen de zon en was het een stuk aangenamer. We hebben vanmiddag een stuk taart bij de thee genomen om het te “vieren”. We hebben bijna 24.000 kilometer gereden en veel leuke, mooie, grappige, verdrietige en vreemde momenten meegemaakt en ontzettend veel aardige mensen leren kennen. Al met al een hele mooie ervaring.
Blijheid

Vanmorgen, 12 maart, zijn we uit Cap d’Agde vertrokken. Het is 9 graden buiten en zonnig maar ietwat heiig. Rond 10 uur vertrokken richting Sète en dus langs het Basin de Thau. Aan weerskanten water, wat we slechts af en toe te zien krijgen omdat er hoog riet aan beide kanten staat. Af en toe zien we een glimp. Als we Sète voorbij zijn gaan de we de D612 op naar Frontignan en Palavas Les Plots op. Aan deze weg liggen de binnenmeren Etang de Vic en Etang de Pérois met daarin honderden Flamingo’s en diverse witte reigers. We hebben een lange tijd gestopt om alles deze keer eens goed te bekijken. Zo zag ik nu dat als de flamingo slaapt deze op slecht één poot staat en de kop in de veren. Wanneer ze niet slapen zitten ze met de kop onder water. De kop krijg je hierdoor niet vaak te zien. Af en toe vliegt er een flamingo over en dat is een fantastisch gezicht, hun felle kleuren komen dan te voorschijn. Ik zag een vis tot driemaal toe omhoog springen. Wat een dag. In Palavas de Plots hebben we bij een camperplek gekeken, leuk voor een andere keer. Het is een leuk stadje maar we gaan toch maar verder. Als we er uit rijden zien we het echte vestingstadje opdoemen. We gaan er niet in, hoewel het er gezellig uitzag met al die straatjes binnen de hoge muren. We rijden langs de westkant van de buitenmuur en als we er voorbij zijn willen we even keren om dezelfde weg terug te gaan. Foto’s zijn gemaakt. Adrie rijdt een terrein op, van de jachthaven blijkt later, en als we gekeerd zijn is het hek gesloten. Haha. Wat nu! Geen knop te vinden om het hek te openen. We zitten vast en opgesloten. Ik ga uiteindelijk maar even aan iemand hulp vragen op een boot. Blijkt het een Nederlands koppel uit Hardinxveld te zijn. Deze man heeft het hek voor ons geopend en konden we weer verder. We vinden onze weg naar de D58 richting Arles, maar we willen graag langs het water en de Camarque. Een prachtig natuurgebied. Gaan we een andere keer nog eens terug naar toe voor een uitgebreid bezoek. We stoppen nog even langs de kant van de weg en drinken een kop thee om dan door te rijden naar Arles. Zodra we het bord Arles voorbij rijden komen we stil te staan, oeps, en we gaan stapvoets en met veel stil staan naar de stad. We doen er drie kwartier over om onze bestemming te bereiken, ook omdat er wegen afgesloten zijn. We zien overal politie, blijkt er een staking te zijn in de stad door boeren met tractoren, alle toegangswegen naar het stadhuis zijn hermetisch afgesloten. Dit blijkt bij navraag aan de politie in de stad waar we nog een wandeling door hebben gemaakt.
Veel gezien van het oude stadje. Smalle straatjes waar de auto’s nog doorheen mogen rijden wat soms tot gevaarlijke situaties lijdt. Snel aan de kant springen en niet verder kunnen lopen omdat je op dat moment net een wandelende tegenligger hebt. Het mooie plein gevonden met stadhuis en daar haaks op een kerk en een oud postkantoor. Veel leuke winkeltjes met etalages vol snoeperijen zoals een chocolaterie, een boulangerie/patisserie. Alle verleidelijke lekkernijen uitgestald. We wandelen op het gemak terug en komen langs bij de arena waar in april weer stierengevechten gehouden gaan worden. In de zeer oude arena is een nieuwe stalen tribune neergezet, veiliger denk ik. De arena zelf ziet er nl. vervallen uit en wordt gerestaureerd, dat is hard nodig. We lopen terug naar de camper die op een leuke plaats aan de Rhone staat. We kijken naar de rivier met de scheepvaart die af en toe voorbij komt. ’s Avonds vliegt er een tijdlang een helikopter rond in verband met de staking. Strenge controle. We hebben een bijzonder leuke dag gehad vandaag.
Om half negen vertrek. Koffie onderweg deze keer. Het is prachtig weer en het warmt al snel op. Enkele kilometers voor Avignon stoppen we op een leuke plek om koffie te drinken. Tijd zat. Een hele luchtballon aan het zwerk. We staan aan de D570n. Een uurtje later gaan we verder en rijden naar de D942 richting Carpentas en dan naar de D107. Onderweg komen we over een piepklein oud bruggetje en de “rivier” de Mède, deze is nog geen 2 meter breed maar stroomt lekker. Haha. Bijna 12 uur als we bij Aubignan zijn. We hebben vandaag niet veel gereden. Weer sneeuwtoppen, dit is de Mont Ventoux. Deze is te herkennen aan de witte paal bovenop en op een vuurtoren lijkt. We stoppen weer langs de kant van de weg en gaan ons middagmaal gebruiken. Het is lekker zonnig en 21 graden, we willen even niet verder dus zetten we onze stoeltjes in het gras tussen de wijnranken en gaan gewoon genieten. We drinken om half drie thee en gaan daarna pas weer verder. Op naar de 938 en Malaucène. Daar aangekomen zien we een camperplaats met water en sani gelegenheid. We blijven hier staan, waarom verder gaan, het is lekker weer. Stoeltjes weer buiten en in de zon zitten. Adrie rommelt nog wat aan de vloer en probeert het kraken te verminderen door er wat houtjes tussen te stoppen. Hij doet dit keurig. Ook de schuifdeur heeft hij ingesopt met siliconenspray in de hoop dat die ook wat stiller is. Al de rammeltjes en kraakjes storen bij het rijden.
Als het wat afgekoeld is gaan we, rond vijf uur, nog even het dorpje in en halen eerst een kaart bij de info. Het is een verrassend dorp! We lopen eerst lang de winkeltjes en dan verder rond het dorp tot we bij de kerk komen. Achter de kerk ligt een belfort. Door omhoog te klimmen kunnen we pas echt zien hoe dit dorpje eruit ziet. Oud met smalle straatjes. Lutrines (frans woord), dit zijn spoelbakken uit de periode eind 1800. Stenen bakken, vaak met een fontein. Heel apart. Gekleurde huizen en nog meer gekleurde luiken voor de ramen. De mensen zijn allemaal heel vriendelijk. Na onze klimpartijen komen we aan één kant boven en bij het belfort maar kunnen er niet verder, afgesloten. Dan maar weer terug en lopen er een stukje omheen. We komen een poort tegen uit 1336, deze was vaker gesloten dan open tot 1789 volgens de info. In 1789 begon de burgeroorlog. Daarna heeft hij zijn functie (als stadspoort) een beetje verloren. La Porte du Théron et l’Ancien Prieuré. Mogelijk hebben ze toen de nieuwe doorgangen gemaakt welke niet weer iets lager liggen.
Sommige muren van de huizen binnen de muren van de oude kern blijven volgens ons staan uit gewoonte, scheef en uitgezakt. Een enkeling heeft een grote uitstulpende buitenmuur. We zagen een balkon wat gesteund wordt door uitgemergelde stenen beren en daar zet men dan een auto onder, ze hebben er hier wel vertrouwen in de oudheid! Katten zitten op de oude muurtjes. Idyllisch dorp en een bezoek meer dan waard. Er is hier zoveel te zien. We hebben veel foto’s gemaakt om de beelden vast te leggen. Na anderhalf uur door de straatjes gezwalkt te hebben, en nog niet alles gezien bleek later, zoeken we de weg terug uit het doolhof van straatjes, poortjes en trapjes en komen overweldigd door zoveel schoons in de camper terug. We hadden niet verwacht dit te vinden in een klein dorp wat er op het eerste gezicht niet bijzonder uitziet en waar we bijna voorbij waren gereden.
Ik hoor de kerkklok 8 slagen slaan en ik stop met schrijven voor deze dag die wederom veel verrassingen in pet had voor ons.
Wauw, slechts 4 graden vanmorgen en 10 binnen. Kacheltje aan. Vandaag rijden we naar de Mont Ventoux over de D974. De weg stijgt snel en we zitten zo op 1000 meter hoogte. De vergezichten zijn uiteraard weer prachtig en Adrie stopt dan ook regelmatig om zelf ook even te kunnen kijken. Het is een slingerende weg met af en toe 10% helling. Als we voorbij de 1000 meter zijn begint zien we hier en daar wat sneeuw. Dat wordt steeds meer, grote aan de kant geschoven hopen sneeuw. Een bord dat we sneeuwkettingen moeten gebruiken? Hebben we niet. De weg is schoon dus maar door. Een bord met Ferme (gesloten) en Ouvert (open), wat is het nou? Als we weer even stoppen staat er op een bord dat de col (pas) bij Mont Ventoux is gesloten maar dat we wel bij de Mont Serein, hoogte bijna 1500 meter, kunnen komen. We rijden door tot we daar zijn en ineens zitten we in een skigebied met veel sneeuw. We kijken nog even bij de weg die we zouden moeten rijden maar die is niet sneeuwvrij gemaakt en voor ons niet berijdbaar. We kijken een tijdje naar de sneeuw, de skiërs en de vele kinderen, en ouders, die lol hebben met hun sleetjes (apart van de skibaan). Het is er erg druk. Prachtig weer en het voelt niet koud aan. Ondanks de thermometer, die 7 graden aangeeft, staan we in t-shirt buiten. Omdat we niet verder kunnen is onze enige optie terug. Er is wel een andere weg maar die gaat de verkeerde kant uit. Haha. Op de terugweg stoppen we op 963 meter bij een uitzichtpunt. We zetten onze stoeltjes neer en eten daar ons middagmaal. Heerlijk in de zon en erg rustig. Na een uurtje rijden we verder, maken nog een stopje op 813 meter en klimmen nog een klein stukje omhoog voor de vergezichten. Daarna rijden we terug naar ons dorp waar we nog een nachtje blijven slapen. Bij nog een kleine wandeling in het dorp zien we in de fietsenwinkel racefietsen. Ik schrik van de prijzen. Er staat een fiets voor de luttele prijs van € 10.000,--, merk Pinarello en enkele iets lager afgeprijsd voor € 7.000,--. Merk Basso is van een iets lagere prijs maar je portemonnee raakt er ook van leeg. Zijn prachtige fietsen en hier in de bergen zul je er zeker plezier aan beleven maar voor ons toch ietwat te prijzig.
Laat op vandaag 15 maart, rond 9 uur. We vertrekken rond half twaalf en rijden op de D538 noordwaarts tot Vaison-la-Romaine. Onderweg zien we het drop Crestet tegen de berg liggen een Romeinse vesting uit de tijd dat er ook meerder pausen waren, één in Avignon en één in Peñiscola (Papa Luna). Lamaucène was ook een deel van het pauselijk rijk zoals vele stadjes hier in de omgeving. Veel te zien uit deze Romeinse tijd. Alle stadjes hier in de omgeving verwijzen ernaar.
Het volgende plaatsje waar we heen rijden is Nyons. We worden rond het stadje geleid dus hier zien we niet veel van. In Nyon worden de zwarte olijven gekweekt en heel veel lavendel. Alles te koop rechtstreeks van de boeren. Een scharrige magere uitgehongerde vos stond langs de kant van de weg, maar stak gelukkig niet over en verdween weer het land in. Na Nyons blijven de D538 volgen tot de afslag naar Dielefit. Een heerlijke route door de bergen, nog niet te hoog. We rijden de mooie weg met vele vergezichten en slingeren ons er doorheen naar Bourdeaux. Hier kijken we hoe we verder zullen rijden. Direct naar Crest of nog een col met een hoogte van ruim 1000 meter (de D156). We besluiten dat deze col de laatste wordt die we nemen, althans op de reis terug naar Nederland. Een duizelingwekkende hoogte met soms een zeer smalle niet afgeschermde weg. Bij tegenliggers gaan we opzij zover we kunnen en rijden traag verder. We stoppen veel om van de vergezichten te kunnen genieten. Helaas is het heel erg heiïg en komt de zon niet door de wolken, wat het zicht erg belemmerd. We genieten wel van de mooie rotspartijen en de verschillende vormen die deze bergen hebben, plat van boven of met een echte gekartelde kam, puntig als een pyramide of afgerond. Als we bij de col zijn maken we een foto van het hoogste punt met informatie bord. 1047 Meter op de col de la Chaudière. Na een steile klim en snelle afdaling komen we in Saillans aan. We zien een camperplek, het is vier uur, dus gaan we even kijken. We blijven staan voor de nacht enkele meters van de rivier de Drôme met een prachtig uitzicht op de bergen en het water. We lopen nog even het dorpje in. Leuk plaatsje maar erg klein en omwalt met een hoge muur. Wij staan buiten de muur met nog enkele campers.
De volgende dag zijn we vroeg op en rijden om half tien al weg. Na een tankbeurt en het aanschaffen van een stokbrood kunnen we er voor vandaag weer tegen. We rijden door vele stadjes en dorpjes, door bergen en landwegen richting Lyon. We stoppen aan het eind van de dag na ruim 8 uur rijden in een dorpje Piere-de-Bresse genaamd en slechts 315 kilometer later. Mooie Magnolia’s vol met bloemen zien staan evenals de Forsythia die overal langs de weg zijn mooie gele bloemen laten zien. Petunia’s, bakkeruutjes voor de Zeeuwen onder ons, paars en geel, blauwe bostulpjes en uiteraard de knalroze bloesems en nog veel meer. De kastelen, forten, mooie omgevingen, al deze dingen maken onze reizen de moeite waard. Nog drie dagen dan is het even weer voorbij maar we komen zeker terug. Het is ook leuk om onze familie weer eens te zien en maar hopen dat het in Nederland ook lekker weer is. Vanuit Piere-de-Bresse gaan we zoetjes aan terug langs glooiende wegen met groene velden waar het voorjaar ons laat genieten van de prachtige kleurencombinaties in het Franse land. Het zoeft deze laatste dagen aan ons voorbij.
We proberen onze laatste nacht nog door te brengen op een leuk plekje maar het is een bijzonder koude dag en boven op de heuvel waait de wind bijna door de camper heen, met een mooi uitzicht dat wel. We blijven het een uurtje aanzien maar vertrekken dan toch maar weer uit Englancourt. Het is een gehucht zonder winkels en waar je alleen een rondje de kerk kunnen lopen en dan die koude wind, nee, dan maar gelijk naar Nederland waar we met fikse regenbuien worden ontvangen. Lang leve Nederland. Vandaag is het gelukkig weer zonnig en sluit ik mijn verhaal voor nu af. Hoop dat jullie hebben genoten van dit lange verhaal. Tot de volgende keer maar weer.

Lucia