vanuit Fuseta

useta, 26 januari 2015

Beste mensen,

Nadat ik zelf mijn vorige verslag nalas, zag ik tot mijn schrik wel erg veel foutjes. Ik had toevallig wifi, wilde snel versturen, niet goed. Ik heb het op 16 januari gecorrigeerd en weer netjes op de site gezet. Mijn excuses.

Dan nu het opvolgende verhaal, hoe het verder gaat. Ik start op de dag van verzenden van vorig stuk, 14 januari.
Het is een zonnige dag en er worden weer veel van campers gewisseld op de parkeerplaats bij het fort van Sagres. De een vertrekt en de anker komt.
Voor ons staat een oud busje een Hanomag Henschel. Hij zou minstens 40 jaar oud moeten zijn. Je snapt niet dat het nog rijdt. Schitterend vinden wij het. Af en toe wordt er wat aan gesleuteld en als ik de jongelui spreek blijken ze uit Zweden te komen. Dat hij dat gehaald heeft!
In de loop van de middag gaan we naar het strand waar metershoge golven aan komen rollen die bij de kliffen (en op het strand) stuk slaan. Een enkele visser staat op het verder verlaten strand. Het is onze “Bonsai” buurman. Een Portugees. Hij zegt in het Duits: “Niet lachen om mij, ik heb geen vrouw, geen hond en geen kat, ik heb een bonsai boom om voor te zorgen”. Als hij twee visjes heeft gevangen zegt hij: “één voor mij en één voor “Bonsai”. Waarop we hartelijk lachen met zijn drieën.
Vanmorgen hadden we bezoek ónder de auto, een zwart krabje. Hoe die hier is gekomen? Het is een eind lopen van het strand hier naar toe. Ik neem er een foto van. Er is elke dag wel wat bijzonders. Het is vandaag, de 15e januari, slecht weer, hevige windstoten en af en toe een bui. De temperatuur is echter prima, zo’n 17 graden overdag. Je hebt er alleen niet zo veel aan als je binnen moet blijven zitten en vanachter het plastic raam naar buiten mag kijken. We komen de dag lezend door. Als ik uiteindelijk besluit toch maar even naar de winkel te gaan, kom ik terug met een nat pak, maar we hebben weer wat te eten!
De 16e gaan we rond het middaguur weg uit Sagres. We rijden eerst nog even naar Cabo do São Vicente, het einde van Europa aan de westkant. Daar eten we wat en genieten van het uiteenspatten van de golven tegen de hoge kliffen. Van het lawaai wat erbij hoort heb ik wel weer even genoeg. De golven die op het strand en tegen de kliffen slaan maken een hels kabaal. De storm zorgt ervoor dat het nog erger is. Een regenbui is ook ons deel. Daar staat tegenover dat we mogen genieten van een prachtige regenboog die neerkomt in het opspattende water nabij de klif. Een plaatje om te zien en er dan ook maar ééntje van gemaakt. Na een tijdje genieten gaan we verder en rijden langs de kustroute die we al kennen van een vorige keer. We stoppen bij een ruïne waar we al eerder gestaan hebben, Forte de Almadena, en kijken verrast op als er al 4 campers staan. Vorige keer waren we hier alleen. Een heel oude (stads)bus groen geverfd met daarin een jongeman die blijkbaar van plantjes houd. Hij heeft er heel veel. Een jong stel met kind en hond in een bus zonder ramen. En last but not least, 2 Duitse campers die duidelijk bij elkaar horen en waarvan er één twee honden heeft. Een jong met moeder. Schitterend zoals die kleine bezig is om aandacht te vragen. Hij/zij bijt in de staart van de moeder die daar bozig op reageert, maar daar heeft de kleine geen boodschap aan en gaat rustig verder met uitdagen. Voor hem is het een spel en voor ons leuk om naar te kijken. Als de thee op is gaan we weer verder, op naar Lagos. We vinden er een rustig plekje en kunnen weer eens even skypen, deze keer is er Wifi. Altijd leuk. De buien zijn een beetje over en ik denk dat we de komende nacht weer rustig kunnen slapen, zonder oordopjes. Na een goede nachtrust beginnen we vol goede moed aan de volgende dag. De zon komt op, goed teken. We wandelen vandaag naar de stad en lopen door de vele gezellige smalle winkelstraatjes. Er zitten twee ooievaars bovenop een driekantig reclamebord die rondom aan een dikke paal hangen. Op die paal, net boven de borden “Master Chef” (ziet er grappig uit) zie je ze zitten. Het maakt die dieren echt niet uit waar hun nest zit! Je komt ze overal tegen hier in het Portugese. Gelukkig houden we het droog tijdens onze wandeling, het dreigt wel. Donkere wolken aan het zwerk.
Vandaag, zondag, en er valt de éne bui na de andere. We blijven in de bus vandaag. Geen risico nemen. Morgen moet het weer over zijn volgens de berichten. Tussen de buien door brengen we snel het vuil naar de container, maar daar blijft het dan ook bij. We lezen en zitten op de computer om een beetje bezig te blijven. Eind van de middag besluiten we te vertrekken en rijden naar Portimão.
‘s Maandags fietsen we dwarst door Portimão naar hét winkelcentrum, genaamd Aqua”. Alles hebben we hier, Jumbo, C&A, Primark en andere bekende merken. We hebben geluk met het weer. We parkeren de fietsen aan een hek omdat we geen fietsenrek kunnen vinden en gaan winkelen. Ik de schoenenwinkel in en Adrie een soort Mediamarkt genaamd Worten. We kopen beiden niets. Als we bij de fietsen terug komen zit er een waarschuwing op. We mochten ze daar niet neerzetten maar in het fietsenrek, wat hier niet is. Als we naar de overkant gaan, het winkelcentrum beslaat meerdere delen die verspreid liggen, zien we het fietsenrek!! Tja moet je maar weten. Na het winkelen fietsen we terug en komen in het oude centrum terecht, wat we eerst niet konden vinden. Machtig mooi, we willen nog een keer terug om het eens goed te bekijken, maar dat moet wachten totdat we hier nog eens komen. Portimão is een mooie stad waar veel te beleven en te zien is.
Het is dinsdag en het slechte weer is niet over. Rond 12 uur gaan we maar weer rijden. We hebben een dagje stroom ingekocht en we kunnen er weer even tegen. Naar Parchal gaat de rit aan de oostelijke kant van de rivier de Arade en aan de overzijde van Portimão. Inkopen doen (Lidl) was het doel. Daarna rijden we op goed geluk richting vuurtoren. Zuidelijke richting en de rivier rechts houden, zo vinden we de vuurtoren “Sao Paulo”. Even rondkijken. Aan de rand van deze kliffen moet je niet komen. Die zijn echt stijl en hoog. Er ligt een oude stenen kompasroos met aan de waterkant een klein koperen gegrafeerd plaatje. Herinnering aan een meisje van 16, geboren 23 april 1984 en overleden 24 maart 2000. Gesprongen of gevallen?? Het is gevaarlijk op de kliffen, dat is wel duidelijk. Ik ben dan ook super voorzichtig. Soms sta je, zonder het te weten, op een overhangend stuk klif waar niets meer onder zit. Stel dat het afbreekt! Ik ga al niet meer vlak aan de rand staan. Als het stevig waait moet je extra voorzichtig zijn, denk aan je evenwicht!. En zo’n plaatje doet je ook wel wat hoor.
Daar vandaan rijden we verder langs de kust en weer zoeken we zelf onze weg.
We komen als vanzelf bij Praia da Marinha, daar hebben we al eerder overnacht. We zoeken een plat stuk, niets is hier echt plat, en zetten de voorbanden op een paar stenen waardoor we min of meer plat komen te staan. Dat slaapt aangenamer, haha. De grond is hier van rots met rode klei en veel losse steentjes erop, met geulen die ontstaan doordat het water een weg zoekt naar beneden.
Ik loop in mijn eentje naar het strand via de stenen trappen die omgeven zijn door cactussen en andere planten. Heel sfeervol. Op het strand benauwt het me een beetje. Een klein strand en ik heb gehoord dat er soms onder het zand een leeg gat zit doordat het water het zand eronder uit zuigt. Als je daar overheen loopt kun je erin zakken en kom je er zelf niet meer uit! Aangezien ik alleen was ben ik er niet te ver op gegaan. De trappen op en weer omhoog. Boven aangekomen liep ik nog een stukje door naar de andere kant (oost). Daar zag ik een visser op het puntje van de klif zag staan vissen. Dat hebben we ook al meer gezien, maar iedere keer kijk je daar met angst en beven, maar ook met bewondering naar. Ze zullen wel weten wat ze doen. Doorgelopen en uitgekomen bij enkele gaten in de klif waar het water onderin vanuit zee inrolt. Er zijn veel van deze gaten aan de Portugese kust. Ze ontstaan door erosie van de rotsen die aan de onderkant uitslijten en dan instorten. Om deze putten staan (meestal) hekjes zodat je er niet in kunt glijden/vallen. Wel erachter blijven dan. De verleiding is erg groot om een foto van het water onderin te maken en vast te leggen hoe diep de put is. Dan loop ik over het rotsachtige gebied landinwaarts door de prachtige natuur en kom bij een oude muur. Op de grond liggen, naar mijn idee, nog fundamenten van een gebouw(?). Geen idee wat, maar het is een halfrond plateau met daaromheen restanten van een muur. Als ik weer verder loop kom ik tot de conclusie dat ik niet verder kan. Er staat een huis en de grond is afgebakend, betekent verboden gebied, privé. Dan maar weer het hele eind terug. Als ik terug ben bij de parkeerplaats, staat Adrie over de balustrade naar de zee te kijken. We lopen samen zachtjes verder en dan komen twee poesjes, een grijs gestreepte en een zwart/witte aangelopen. De grijze laat zich aaien maar de zwarte is schichtig. Zwerfkatjes. Bij de vuurtoren SãoPaulo zat een rood/witte. Ze zullen wel genoeg te eten hebben om in leven te blijven. Die laatste twee zou je zo meenemen, nog zo jong en speels. Schatjes.
We slapen in het wild op de klif met nog enkele andere camperaars. De volgende dag moeten we, net als vorige keer, weer vertrekken vanwege de lege voorraadkast. Soms kom je ergens en wil je blijven maar ben je daar helaas niet op voorbereid. We rijden rond de middag weg en zoeken onze weg langs de kust zonder Mio. We komen bij een ander strand terecht, zo’n slordige 2 á 3 kilometer en dan blijkt het een doodlopende weg. Geen bordjes die dit aangeven. Komt wel meer voor hier. De weg is enkelbaans met vele voorrangsborden, rode en lauwe pijlen, je kent ze wel. We zijn bij Praia de Albandeira, nabij Porschen. Een prachtige uitgesleten boog, waar de durfal overheen mag, staat in het water. Ook hier een strandje. De golven lijken weer rustig en dan………..komen die hoge opbouwende golven die zuigen en hoger worden en tegen de muren opslaan. Ik vraag me af of je op dit soort strandjes kunt zwemmen. We gaan de weg, diezelfde zeer smalle weg, weer terug. We belanden in Faro, gaan bij het vliegveld staan en kijken tussen de buien door naar opstijgende en landende vliegtuigen. Enkele kleine vliegtuigjes oefenen landen en doorstarten, leuk.
Het is slecht weer met zware buien. We gaan na zessen beneden op de parkeerplaats staan voor de nacht met enkele campergenoten.
We staan ingeklemd tussen het estuarium van Rio de Formosa (natuurgebied) en de landingsbanen van Faro. Het water komt en gaat. Het is elke keer weer bijzonder dat wanneer het hoog water is je vrijwel geen land meer kunt zien zodat de indruk gewekt wordt dat er een hele brede rivier ligt en dan, wanneer het weer laag wordt, en er steeds meer land boven water uitkomt, veranderd het in een prachtig gebied met veel vogels. Mannen uit de omgeving komen in de grond spitten en graven. We hebben echter geen idee wat ze eruit zouden kunnen halen. Als ik dit in de Oosterschelde, nabij Bruinisse zie dan zoeken ze pieren (wormen), maar hier? Geen idee.
Het Rio de Formosa kun je het beste vergelijken met de Wadden denk ik. Geen kliffen hier, maar duinen.
We zijn vandaag weer een eindje oostwaarts gereden, eerst naar Olhão. Daar hebben we even op de boulevard gestaan, ook hier zie je de Rio de Formosa. Er wordt gekanood en veel vissersbootjes varen af en aan. De mannen die in de grond hebben staan wroeten gaan als het water opkomt met hun gevulde emmertjes weer naar huis. Eén keer zag ik oesters voorbij komen. Ze zijn vies en vuil van de modder en vrijwel allemaal hebben ze een gebreid mutsje op. Opvallend. We vinden het geen plek om te blijven overnachten en gaan door naar Fuzeta waar we op een parkeerplaats, naast de camping, staan tussen vele Fransen, een Belg en een Engelsman. Fuseta wordt overigens zowel met een s als een z geschreven.
Dat er zoveel Fransen zijn op dit moment, en het zijn er hééél veel, komt omdat men dit jaar niet naar Marokko wil (durft) in verband met IS. Een enkele waagt de overtocht wel maar dan hebben ze meestal vrienden waardoor ze zich veiliger voelen en beetje beschermd. Naar we begrepen hebben praten ze (vaak) niet met buitenlanders omdat ze zelf geen woord buiten de deur spreken en er voor het gemak er maar vanuit gaan dat men geen Frans spreekt. (schaamte?).
Het is een mooie namiddag geworden na een bewolkte dag met af en toe een spatje regen. De temperatuur is aangenaam met 17 á 18 graden en weinig wind dus ga ik zo nog maar een kleine wandeling in een ons bekend dorpje maken.
Er is vrijwel niets te beleven en toch is het middelpunt gezellig te noemen met zijn terrasjes en bomen. ’s Avonds zitten er veel vogels in de bomen en overstemd het gekwetter bijna de stemmen van het plein. Ze maken een hels kabaal. Ook op de camping staat een grote boom met veel vogels, een genot om te horen.
Het is zaterdag 24 januari, een koude dag. Er staat een koude oostenwind maar gelukkig is het ’s middags weer zonnig. Adrie is vanmorgen over het strand naar een huis op palen gewandeld, het was zo laag dat je er zo naar toe kon lopen. Nieuwe maan, springtij. Geld ook voor laag water. Extra hoog en extra laag. Heel veel mannen in waadpakken waden naar de eilanden om daar de nodige zeedieren uit het water te halen. Met volle emmers komen ze terug en zullen hun handel wel weer aan de man brengen. Ook de sinaasappel verkopers komen weer langs de deuren.
€ 2,50 voor 5 kg. sinaasappelen. Ze leuren er mee en staan langs de kant van de weg om ze te verkopen. Er zijn er bij die er al vijftig cent af gedaan hebben. Hetzelfde geld voor de mandarijnen. Voor onze begrippen erg goedkoop.
Vandaag, 25 januari 2015, begint de dag prima. De zon doet zijn best en kruipt zachtjes omhoog. De temperatuur kruipt mee. Van 8 naar 20 graden in de middag. Een mooie dag dus. Vandaag eten we een gebakje. Een echte. Soezendeeg gevuld met crème en overgoten met zoetigheid. Een lekker hapje, vers van de bakker en dat op zondag.
We lopen weer eens langs de waterkant, en erin, waarbij we van alles vinden. We beginnen met een waterspin die hard probeert weg te lopen, dan komen de anemonen en diverse hoornen schepjes met en zonder heremietkreeftjes. Als we de schelpjes uit het water nemen zie je dat de kreeftjes zich als een speer terug trekken naar binnen. Leg je ze weer terug in het water dan zie je voorzichtig weer een pootje te voorschijn komen. Eén heremiet ging er met zijn schelp als een speer vandoor. We vonden ook een naakte zeeslak die zich een beetje oprolt als je hem uit het water haalt. Leg je hem weer terug dan duurt het even maar wordt hij weer mooi plat en kun je de ribbels goed zien. Dit soort dingen zie je bij ons in zee niet, en zeker niet aan de waterkant. Ik moet er wel bij vertellen dat het vandaag bijzonder laag water was in verband met de maanstand. Een ruzie tussen aalscholvers en meeuwen is ook iets wat we nog nooit eerder meegemaakt hebben. Het is een hels kabaal en de aalscholvers duiken onder als ze aangevallen worden en we begrijpen niet waar het nou helemaal om gaat. Er komen steeds meer aalscholvers bij om hun broeders bij te staan. Bijzonder. Als de meeuwen dan eindelijk weer rustig op het water zitten plagen de aalscholvers ze nog wat na door onder water naar ze toe te zwemmen en te happen waardoor de meeuwen weer opvliegen. Kleine pesterijen. Het was een leuke en leerzame wandeling.
Aangezien het mooi weer is lopen er veel mensen, met en zonder (irritante) honden, over de vlonders naar het strand. Het was dan ook leuk om Chantal, van de camping in Moncarapacho, weer terug te zien tussen al die mensen.
Voor ons staat een (Franstalige) Belgische camper met 3 kinderen. Deze jongetjes ontdekten een beest op een afgezaagde boomstam en vroegen of ik wist wat het was. Geen idee. Het bleek een grote donkere sprinkhaan van een centimeter of 6 á 7 te zijn die een poot mistte en wat beschadigd was. Tja, daar moet je dan weer mannen voor hebben die je dat vertellen. Het was erg leuk zoals die kindjes daar meer bezig waren. Ze hadden diverse boekjes met bomen, vlinders, en andere dieren. Maar de sprinkhaan stond er niet in, teleurstellend voor ze. Ze konden het nu niet zelf uitzoeken. Dit alles op één dag. Ik heb genoten.

Hier laat ik het weer even bij en hoop wederom dat jullie genoten hebben,
Graag tot een volgende keer weer.

Lucia