van oost naar west

Lagos, 16 januari 2015

Beste mensen, Dit verslag is een gecorrigeerde versie van die welke ik eerder deze week (ongecorrigeerd helaas) heb verzonden. Ik heb mijzelf te veel gehaast omdat ik eindelijk weer eens wifi had en het verslag kon versturen. Mijn excuses hiervoor. Dit had niet mogen gebeuren.

Het is 2015

Vandaag is het Nieuwjaar. We hebben het tweemaal kunnen vieren. Nl. de Nederlandse tijd en een uur later op de Portugese tijd. Best grappig.
We wensen iedereen een voorspoedig en gelukkig jaar toe met veel reislust.
Vandaag zijn we vertrokken uit Moncarapacho. Na ruim 3 weken werd het wel tijd. We hebben veel “vrienden” gemaakt en moesten dan ook erg lang afscheid nemen. Om half twaalf dachten we dan te kunnen vertrekken maar net voor we van het terrein af wilden rijden kwam Roland nog hard aangehold om Nieuwjaar te wensen en een goed reis. Roland is niet de jongste meer maar een gezellige Duitser. Ook hij verlaat Moncarapacho en gaat achter zijn vrienden aan die al eerder waren vertrokken. Op de vragen waar we naar toe gaan is het antwoord steevast:
We gaan het hek uit en dan linksaf en verder weten we het nog niet! Misschien moeten we bij de volgende kruising een muntje opgooien, kruis of munt. Links of rechts. Het was niet nodig, we zijn gewoon nog een keer links gegaan en kwamen vanzelf op het kruispunt met de, ons inmiddels bekende, N125. Rechtsaf naar Olhão. Even kijken of we op de boulevard konden staan. Nee, er lag te veel troep van vuurwerk en dus reden we verder langs de N125 richting Faro. Daar wilden we wel eens bij het vliegveld kijken. Aan de zuidkant is een leuke stek waar je mooi uitzicht op de start- en landingsbaan hebt en waar mensen wachten op, of uitzwaaien naar, bekenden en/of familie. Het rijdt er af en aan. Onderaan dit heuveltje is een terrein waar je met de camper mag overnachten, hier zijn we enkele dagen gebleven. Het was er winderig en koud, maar aangezien de vliegtuigen met enige regelmaat weggaan (of aankomen) hoef je je niet te
Vervelen, genoeg te zien. Vele maatschappijen doen dit vliegveld aan. O.a. British Airways, Transavia (R’dam/Faro), Monarch, Rayanair, en vele anderen. De 3e januari kunnen we ons losmaken van dit spektakel en gaan we naar Quinta do Lago waar ik dacht aan het strand te kunnen staan. Niet dus. Er was een parkeerplaats waar campers niet kunnen staan omdat ze mooie (lage) zonnekappen overheen gespannen hebben. Het strand was dan ook nog een heel eind verderop en slechts te bereiken via een houten pad over het water van Rio Formosa, het natuurgebied wat zicht uitstrekt van Tavira tot Quinta de Lago. We rijden de hele weg terug langs de vele golfbanen en luxe huizen tot voorbij Vale do Lobo. Wat een luxe gebied hier met vooral veel Engelsen. Vale do Lobo ligt wat hoger waardoor we mooi uitzicht hadden rondom. Dan naar beneden waar de weg steeds smaller wordt en we een bruggetje tegenkomen voor 3,5 ton (autogewicht), dat is geen bezwaar, maar het is wel hééél erg smal. Toch proberen?? Vooruit dan maar, er vlak achter nog een haakse bocht, het lukt. Pfff.
Dan rijden we door een wat minder rijke wijk en nog minder straatdek ook. Zoveel putten in de weg en zo dicht bij elkaar dat ze bijna niet te vermijden zijn. We slingeren ons eromheen. We stoppen en zetten de Mio aan. Blijkt dat we nog 450 meter moeten voor de camperplaats. Net op tijd! We zoeken er een plaatsje in de zon en gaan genieten van een kopje thee. Een Engelsman komt rond halfzes jolig onze kant uit en zwaait vriendelijk. Een uurtje later gaat zijn aggregaat aan met veel kabaal. Wat een oen. Hij stond toch lekker bij die andere Engelsman, had hij daar niet kunnen blijven staan? Wat een herrie! Bij navraag de volgende dat blijkt dat hij geen aggregaat had mogen gebruiken. Hadden we dat maar geweten. De volgende dag zijn we verplaatst maar had het naastgelegen restaurant een Karaoke avond! Het zit niet altijd mee.
Onze camperplaats ligt in Quarteire, daar zijn we op de fiets naartoe gereden en uiteraard over de boulevard. Op zondag. Normaal is het dan lekker druk met Portugezen en toeristen, maar het was vandaag bijzonder rustig. De winkels zijn ook niet interessant, puur op de toeristen gericht met de nodige stickertjes, bekers, vlaggetjes, magneetplaatjes voor op de koelkast enz.
We blijven ‘s maandags nog een dagje extra omdat ik wat lichamelijke ongemakken had anders waren we vandaag vertrokken. Nu wordt het dan dinsdag. De camperplaats dient om 17.00 uur leeg zijn want op dit terrein wordt de 1e woensdag van de maand Gipsy-markt gehouden. We vertrekken rond 12.00 uur en rijden naar Praia da Falésia op advies van enkele buren. We zoeken onze weg zonder Mio en komen bij de Praia aan. Geen camperplaats te zien. Wel mooie kliffen, rode rots/klei met onderaan witte uitlopers (soort zand), heel bijzonder om te zien. De kliffen bestaan uit groeven, pure erosie. We maken foto’s en eten daar waar we geparkeerd hebben. Na het eten voeren we de juiste coördinaten in en komen hemelsbreed 100 meter zuidelijker uit waarvoor we wel 1,2 km. voor moeten rijden. Een mooie plaats met all-in prijs. Alleen de douche kost wat extra. Vanuit deze fraaie plek loop je in 5 minuten door een bos naar het strand en daar ontdekten we de kleine afstand tot onze 1e stopplaats. Er staan twee trappen nog geen 100 meter uit elkaar! De één gaat naar de camperplaats en de andere naar een gewone parkeerplaats. In de zon is het 19 graden. We liepen we blootsvoets langs de waterkant en door de uitlopers van de golven van de oceaan. Heerlijk. Ik kreeg nog een schitterende boven deel van een fraaie krab die in deze mooie oceaan leeft en eruit gevist is door mijn echtgenoot. Hij ligt met zijn mooie stekels nu te drogen.
Van drie koningen hebben we dit jaar niet veel meegekregen, mis het eigenlijk wel. Vooral de taart die erbij hoort. Haha. Hier in Portugal is het een soort brood/cake met gekonfijte vruchten. Ziet er niet aantrekkelijk uit dus kopen we die maar niet. De referenties van anderen bevestigen onze ideeën hierover.
Vandaag, de 7e januari, is het weer een schitterende dag. De dagen beginnen koud met 5 graden (’s nachts) maar lopen al snel op naar de 14 of 15 en ’s middags 18 á 19 graden. We wassen wat kleding en hangen dat aan de speciaal voor de klanten aangebrachte waslijnen. Veel camperaars wassen in de machine en hangen het aan de waslijn te drogen, dan drogen duurt hier niet zo lang. Dan nog even naar het strand en genieten van de hoge golven die als je niet oplet, en dat deden wij niet, je een natte broek bezorgd. Haha. Daar kon ik later het zout uit gaan spoelen. De golven zijn verraderlijk, soms zijn ze laag, maar af en toe komen er enkele behoorlijk hoge en daarvoor moet je oppassen. Zwemmen is hier, naar men mij verteld heeft, gevaarlijk door de onderstroom. Ik kan mij er wel wat bij voorstellen als ik die rollers zie komen en gaan. Ze trekken met kracht terug. Een Belg en zijn vrouw zijn hier enige tijd geleden een camperplaats begonnen. Zij wilde graag wat aan sport blijven doen, de keuze viel op zwemmen. Ze heeft de zee onderschat en is door de onderstroom meegetrokken en verdronken. Een triest verhaal, maar wel een waarschuwing!
We trekken verder, de camperplaats bij Falésia ten spijt. Leuke plaats, maar ook hier helaas veel stroomstoringen en geen wifi. Vanmorgen nog even onder de douche die eerst voorzien moet worden van € 0,50. Geen probleem, maar ook de douche werkt elektrisch, dus kan uitvallen! Ik kan een hele tijd onder de hete douche zonder uitval, dat is weer mooi meegenomen.
Na het schoonmaken van de camper en een lunch vertrekken we naar Praia da Marinha. Ineens, iets te laat aangegeven, moeten we een vreemde hoek van 30 graden een weggetje in van de Mio, dat lukt even niet, de N125 is een erg drukke weg! We stoppen om te keren wat lastig is. We redden het en rijden het weggetje in waarna we nog 5 kilometer moeten doorrijden voordat we in het wild mogen gaan staan op een klif. Wat lastig om een goede platte plek te vinden, die zijn hier niet zoveel voorhanden, het is een soort knollenveld. Aangezien we enkele van onze plankjes die we gebruikten om de band(en) omhoog te brengen vergeten zijn mee te nemen in Quaurteira hebben we nu een klein probleem. We zoeken enkele grote stenen, daar gaat het ook mee. Hé he, we staan en hebben uitzicht over een natuurgebied en daarachter de oceaan met de fraaie kustlijn. Er staan nog enkele campers maar niet direct in onze buurt. Je krijgt een beetje, een héél klein beetje, het gevoel dat je alleen staat, maar dan moeten de luidruchtige Duitsers zich wat inhouden. Jammer. Ze pakken een uurtje later in en dan is het rustig.
De volgende dag moeten we dit leuke plekje helaas verlaten. We moeten de koelkast vullen. We rijden via leuke weggetjes, die je krijgt voorgeschoteld als je de kortste route ingeeft als optie, naar de Lidl aan de westkant van de rivier Arade, Portimão.
Daarna met de Mio als assistent door Portimão naar de camperplek. Helaas, even niet te vinden met de ingegeven coördinaten. Dan maar een straatnaam en ja hoor, we zijn er in no-time. Een grote camperplek aan de haven nabij de boulevard en de pier. We zoeken en leuk plekje en installeren ons voor een paar dagen.
De volgende dag, zaterdag, worden de fietsen al vroeg klaargezet en gaan we op verkenning uit. We rijden langs de rivier richting oude stad, maar we komen niet ver want we zien het museum van Portimão. Ik ga vragen naar de entree prijzen en hoor dat we tot 14.00 gratis binnen mogen. Dat laten we ons geen twee keer zeggen en we nemen een kijkje in het museum. Hieronder een verslag:
Een prachtig modern museum waar we eerst een film gingen bekijken over het vangen en verwerken tot eetbare hap in vroeger tijd. Sardien vangen wordt gedaan met een net wat snel rond een school sardientjes getrokken wordt en vastgezet aan een kleiner bootje. Dan sluiten ze het net aan de onderkant zodat ze de visjes opgesloten en voor het opscheppen liggen. Snel met de vangst terug naar de haven en naar de verwerkingsfabriek. De vrouwen lopen op speciale houten slippers, dragen witte jurken en een hoofddoek over het haar. Rubberen handschoenen kennen ze nog niet. De sardientjes worden in (hang)manden binnen gebracht over een katrol en worden dan stuk voor stuk in stalen rekjes gezet. Dan mogen ze onder de douche en worden grondig schoongespoeld. Hierna gaan ze de oven in om te garen, waarna ze in blikjes worden gelegd. Ook het maken van de blikjes is in eigen beheer. Stalen platen met tekst worden op de maat gesneden en in elkaar gezet. Als de sardientjes in de blikjes liggen worden ze geolied en de bovenkant, met een rubbertje ertussen tegen het lekken, gesloten. De kinderen van de vrouwen worden opgevangen in de crèche waar ze worden verzorgd tot mamma klaar is. De werktijden worden geklokt. Er werd zeer efficiënte gewerkt. Over alles is nagedacht. Een mooie, interessante film. Na de film lopen we door het museum waar alles nog eens uitgebeeld is met manshoge beelden. Zelfs de houten slippers staan er. Evenals alle machines die gebruik werden. Je krijgt hier een goed beeld van de fabriek zoals het geweest is. Miniatuur delen van het (op)bouwen van een vissersschip. Enkele originele onderdelen van de stuurhut staan in de OceanUnderwater tunnel. Hiervoor moet je een verdieping lager, waar je over een houten brug loopt en waar water onder staat. Hier vertonen ze enkele filmpjes waarin ze laten zien hoe er enkele oorlogsschepen tot zinken worden gebracht vlak voor de ingang van de rivier op zee. Indrukwekkend. Nu worden deze schepen gebruikt voor en door duikers en verder zijn ze bestemd voor het onderwaterleven. De vissen enz.
Een ander onderdeel van het museum ging over de oudheid, er was een amfora waarvan iemand alleen scherven had gevonden en deze herkend als zijnde een amfora. Deze amfora hebben ze in elkaar “gepuzzeld” en staat nu opgesteld in de hal. Hier en daar mist een stukje, knap gedaan. Deze amfora is uit de 5e eeuw en was bestemd om olie in te vervoeren.
Het maken van schepen is ook erg leuk uitgebeeld, oa met een kurkboom en een gatenboormachine waar ze ronde kurken mee maakten die weer gebruikt worden als drijvers. Een oude radio waaruit de reclame voor de ingeblikte sardientjes kwam, krakend en wel . Hiervan een filmpje gemaakt. Uit deze zeer oude radio, jaren ’50, klonk de reclame van het sardientjes merk “La Sola”.
Op de bovenverdieping is een expositieruimte waar nu foto’s ophangen. Deze zijn allemaal in de prijzen gevallen. Ze waren dan ook erg mooi en bijzonder.
Na dit mooie museum zijn we weer op de fiets gestapt en gaan op zoek naar het centrum. Waarschijnlijk hebben we niet goed gezocht want alles wat we vonden was een plein met een kerstboom die gemaakt was afval. Men gebruikt de bovenkant van plastic flessen. Dop met een stuk van de flessenhals die in stroken is geknipt en van kleur voorzien. Hierdoor krijg je een bloemeffect. Goedkoop en erg leuk. Ook een iglo die gemaakt was van de onderkanten van plastic 5 liter waterflessen. We gaan verder en bekijken nog twee “Chinese” winkels. We zoeken gevlochten touw omdat het touw van het rooster van het dakluik kapot is. Bij de Chinees kun je van alles vinden. Helaas dit niet. We fietsen door en komen aan de andere kant van Portimão uit, Praia Vau. We zijn dan een heel eind weg van de camperplaats en fietsen langs het zeekant terug. Een leuke dag waarbij we weer van alles gezien en gedaan hebben.
Het is vandaag 12 januari. We zijn naar Sagres getrokken. Af en toe moet je verplaatsen om niet het gevoel te krijgen dat je op een camping zit met een stramien waar iedereen elke dag hetzelfde doet. Er zijn camperaars die zich voor maanden kunnen, en willen, settelen. Sommigen hebben een brommer of scootertje mee en weer anderen een auto op een trailer, een groot windscherm om je eigen gebiedje af te schermen, vloerkleed voor de deur (buiten), enz.
Je bent wel mobiel als je vervoer meesleept. Maar sommigen nemen een heel huishouden mee tot planten aan toe. Dat gaat me te ver hoor. Voor ons is camperen trekken van de ene plaats naar de andere. Het kan zijn dat deze mensen alles al gezien hebben en niet meer zo nodig hoeven. Ook dat mag.
We staan weer in Sagres en gaan weer eens een stukje bekijken waar we nog niet geweest zijn, het strand. We moeten voorzichtig zijn, want de kliffen brokkelen hier schijnbaar met enige regelmaat af en dat wil je niet op je hoofd krijgen. Het zit als los zand aan elkaar. Er staan voldoende waarschuwingsborden overal. Je ziet ook de scheuren bovenaan.
Vanavond eten we een maaltijdsalade met een met room en kaas gegratineerde, in de koekenpan gebakken, aardappelhap. Het heeft gesmaakt.
Gisteren en vandaag is er niet veel gebeurd. Behalve dan dat we een roofvogel een duik in het gras zagen maken en met zijn prooi maakte dat hij weg kwam. Hij is boven in de top van een Yucca gaan zitten en smult daar van zijn eten.
Vandaag hebben we Sagres verlaten en zijn nog even bij het uiterste zuidwestelijke puntje gaan kijken. Cabo do São Vicente. Het stormt en af en toe vallen er stevige buien en dan wil je hier niet blijven staan. De bus schud hevig en het lawaai ben je na twee dagen echt beu. Dus, nu in Lagos wat meer uit de wind en we hebben wifi!


Ik groet jullie vanuit een nat en winderig maar warm Portugal en hoop dat ik jullie geamuseerd heb met dit fraaie verhaal.

Lucia