nog onderweg naar het noorden

26 februari 2015, Los Alcázares, Spanje

Beste mensen,

Een lang (6 pagina’s), maar ook, gedeeltelijk, een spannend verhaal.

Het is vandaag 6 februari en we vertrekken uit Monta Rosa. De parkeerplaats hebben we nu wel gezien. We laten de gezellig kwetterende groene parkietjes in de palmen achter.
We rijden langs en gedeeltelijk door Nerja. Een grote plaats en veel toerisme. Na ongeveer 3 kilometer vinden we een leuke parkeerplaats om te eten, net iets boven zeeniveau. Het is zonnig maar de wind blijft fris zodat we de schuifdeur niet open doen. Daar blijven we tot laat in de middag. Ver onder ons, het ligt hoog boven de zee, ligt het strand. Ik vind het verleidelijk om er heen te gaan. Ik geef gevolg aan mijn wens en loop (alleen) naar beneden over een soort grindpad met een grote U-bocht. De borden geven aan dat het hier om een stukje natuurgebied gaat en dat is te merken aan de vegetatie, de leuke vogeltjes, vlinders en bloemen. Onderaan gekomen ligt er een dode tijger (?) op het strand. Ik maak eerst een foto voor ik dichterbij ga kijken. Haha, gefopt, het is een boomstronk met vlekken in de vorm van… je snapt het, een tijger.
We maken allebei foto’s, hij van boven en ik van onderen af. Grappig. Dan ga ik weer omhoog, zelfde weg. Onderweg zie ik van alles. Een bij die in een prachtige bloem kruipt om toch maar zo dicht mogelijk bij de nectar te kunnen komen, een uitdagend vogeltje, wat als je eindelijk klaar bent om een foto te maken wegvliegt. Een prachtig blauw vlindertje. Het is genietend naar boven klimmen. De route duurt dan ook iets langer dan normaal.
We blijven tot eind van de middag in de zon zitten, een beetje uit de wind is het heerlijk. Daarna gaan we door en belanden in Salobreña op een rommelige en modderige (gelukkig droog nu) camperplaats met een prachtig uitzicht op de smalle rots met daarop en kasteel. ’s Avonds is de hele muur en het kasteel verlicht, zo mooi. De volgende dag waag ik me naar boven. Een hele klim en het pad is bijzonder steil. Smalle, maar gezellige straatjes met witte huizen voorzien van bloemen en cactussen voor de deur. Ook hier hebben we foto’s van elkaar gemaakt ondanks dat de afstand best ver is. Nu hij van onderen en ik van boven af. Ik zwerf nog wat door de straatjes en kom bij een fraai plein met fontein en leuke kleurrijk betegelde bankjes. Maar voor ik hier verdwaal neem ik dezelfde weg terug. Mijn bovenbeen spieren moesten hard werken die steile weg weer af. Het is weer erg koud vandaag. Het kwik komt niet boven de 13 graden. We hoorden dat het in Granada en in het noorden sneeuwt. Dat is maar 60 á 70 kilometer Noordelijker. We blijven nog maar even in het zuiden hangen en gaan voorlopig alleen nog maar naar het oosten en blijven op dezelfde breedtegraad. Het blijft erg koud de volgende dagen en we zitten veel binnen. Na twee nachten, op zondag, zijn we het beu op deze plaats, net een zigeunerkamp. We hebben deze reis veel moeite om een plekje te vinden vanwege de drukte. De gemeenten zijn bezig de plaatsen te ruimen en camperen te verbieden en dat terwijl er honderden campers rondrijden waarvan er best veel zijn die graag lang er willen blijven. Men gedoogt enkele nachten en dan weer vertrekken, dat doen camperaars normaal. Maar helaas niet iedereen en daar komen de problemen door.
Wij lopen vanuit onze nieuwe standplaats, een fraai weiland, naar de boulevard die er hier anders uitziet. Goed verzorgd, maar het is dan ook een andere plaats, met veel restaurantjes en een (zagen we helaas pas bij vertrek) prachtig stad, die aan de andere kant van de berg ligt, met veel winkels en gezelligheid.
Op 9 januari werden we verrast door de Policia Local. Deze kwam vertellen, aan de toehoorders terwijl wij in de camper zaten, dat iedereen morgen om twaalf uur weg moet zijn van het terrein en of ze het maar aan de anderen door wilden geven. Iedereen knikt braaf “ja”. Zo maken zich er wel erg gemakkelijk vanaf. We waren op het vorige terrein al gewaarschuwd door een Belg dat het er aan zat te komen, dus verrast waren we niet echt. Bij navraag blijkt dat alle terreinen, zo’n vijf stuks, leeg moeten. Het hele gebied, rond de honderd campers, wordt ontruimd. Jammer, want het is best een leuk stekje, zo onderaan de ’s avonds verlichte berg. We rijden de volgende dag Salobreña uit en ja, dan komen we dus door die leuke winkelstraten die aan de andere kant van de berg liggen. Bewaren we voor een volgend keer.
We rijden naar Motril stad en eerst langs de Lidl, waarna we doorrijden naar Puerto de Motril waar we aan het strand een plekje vinden tussen al die anderen die er al staan (veel uit Salobreña) in een doodlopende straat. ‘s Middags komt de zon door, het waait alweer stevig, maar het wordt 16 graden en het is aangenaam.
Op 11 februari schijnt de zon en we fietsen over de Rambla, een weg gescheiden door een brede waterafvoer (bestemd voor water uit de bergen) met aan beide zijden een baan voor auto’s en een fiets- annex voetpad. Zo kun je veilig naar de stad fietsen. De winkels zijn nog net even open. Om twee uur sluit alles weer tot vijf uur. We lopen door de mooie winkelstraat en belanden wat later in een fraai park met als thema: “The American People”. Uitgebeeld staat een groep mensen, uit staal gemaakt, samen op een leuke plaats tussen de bomen die uit Amerika komen. De Latijnse namen staan erbij. Ook de indianen zijn vertegenwoordigd. Twee grote, ook uit staal verwerkt, Indianen staan als kunst in het park. Een waterpartij in niveaus met aan het eind een grote fontein. Een grote boom (kerstster) met mooie vlinders trekt onze aandacht. We proberen de grote vlinders vast te leggen op de gevoelige plaat, maar dat valt niet mee. Of ze klappen de vleugels dicht of ze vliegen net weg. Haha. Maar… toch gelukt hoor. Eind van de middag komen we tevreden weer thuis. Het is avond en de eerste druppels vallen. Op 12 februari regent het bijna de hele dag. Om 4 uur ’s middag is het eindelijk weer droog, even. We vertrekken uit Motril om naar Guardias Viejas of Almerimar te gaan. We rijden door leuke dorpjes over de N340 (coast route). We eten onderweg weer eens boven op een rotspunt, helaas wordt het uitzicht bedorven door de regen en dat terwijl we net naar de kustpolitie en een visserschip kunnen kijken die iets met elkaar hebben(?). We rijden verder door de vele plastic tomatenkwekerijen, niet erg romantisch of leuk, en zoeken naar leuke plekjes. Aha, die zijn er en we stoppen in Adra naast de vuurtoren. Ondanks de nattigheid gaan we toch een plaatje maken. We rijden, omdat er een wegomlegging is, door een paar dorpjes waar we normaal niet zouden komen, de weg is erbarmelijk slecht, grote plassen en dito putten. We komen uiteindelijk aan in Guardias Viejas (met fort, gratis te bezoeken op zondag wat we al gedaan hebben vorig jaar) waar we ons toilet kunnen legen in de daarvoor bestemde put. Op het strand is een douche met voetendouche. Als je de onderkant van een plastic fles afsnijd en de fles ondersteboven onder de voetendouche houd en de hals boven de 5 literflessen kun je ze zo makkelijk vullen. De volle flessen legen we weer in de watertank en zo komen we op alternatieve wijze aan water. Dat is ook camperen, zoeken naar oplossingen om water te kunnen tanken of je toilet op een verantwoorde plek te legen als je in het ”wild”. We kunnen er weer even tegen.
Vrijdag de 13e begint goed, de zon komt op en het is droog. We kunnen zelfs in de zon zitten en de was droogt snel. Het was wel even sjouwen met emmers water van en naar de stranddouche. De bakker en de groenteman komen aan de deur. Geweldig. Er is hier geen winkel en de dichtstbijzijnde is enkele kilometers fietsen in Almerimar. Ook de camperplaats daar is geruimd. Jammer. Je kunt nog in de haven terecht tegen betaling. Maar daar zijn maar enkele plekjes en is momenteel vol.
De omgeving is prachtig. We kijken naar de Sierra Nevada waar de toppen bekleed zijn met sneeuw terwijl we hier tussen de palmbomen staan. Een groter contrast is er niet. Bootjes op het water en aalscholvers die een vis verschalken. We hebben het weer goed.
We verlaten Guardias Viejas na enkele nachten en rijden via een leuke route langs de kust en komen in plaatsen waar we nog niet eerder zijn geweest. Zo ook in Roquete de mar, een wijk van de grote stad (met dezelfde naam) waar alleen flats staan voor de verhuur aan toeristen. Er staan heel veel campers langs op de vele parkeerplaatsen langs de straten. Berm toerisme, haha. We vertrekken na een hapje gegeten te hebben. We vervolgen onze weg tot de bewoonde stad en verder. We zetten de Mio aan om de weg te vinden naar Almeria, dat lukt zowaar, we komen zonder problemen op de kustroute. We rijden onderlangs de bergwand en door enkele tunnels langs de zee. Na de tweede tunnel stoppen we op een parkeerplaats. We hebben hier uitzicht op Almeria en herkennen de haven, de toren en de boulevard al van verre. We zien tegen de bergwand enkele steenbokken. Je snapt niet dat ze daar kunnen blijven staan op de smalle richeltjes. Het zagen er zes.
Dan rijden we door Almeria stad over de lange Avond. De Cabo de Gata naar de andere kant van Almeria, één lange weg. Er is een carnavalsoptocht geweest en er is markt dus erg druk. Aan de andere kant van Almeria stoppen we op een parkeerplaats die achter ons door de politie gelijk met lint afgesloten wordt. We mogen er niet meer uit, haha. Blijkt dat er zo een wielerwedstrijd voorbij komt. We staan met nog een wat mensen langs de kant van de weg en moedigen de mannen aan. Drie pelotons van diverse klassementen. De politie is macho bezig met fraaie blauwe verlichting, sirenes, hard rijden, enz. Maar met die knuppel die op de heup hangt moet je niet te maken krijgen. Het was weer eens wat anders. Iedere dag wel wat bijzonders hé?
De volgende dag, maandag de 16e, staat er een man in werkkleding de kentekens op te nemen van alle campers. Beetje raar. Waarom? We zullen het nooit weten.
Na één nacht zijn we vertrokken en op weg gegaan naar Cabo de Gata. Een “vierkant” stadje met twee mini supermarktjes waarvan er één van open was. We hebben de boel grondig verkend, een toren de “Torren de St. Miguel”. Op de buitenkant staat Guardia Civil (politie) in mooie blauwe tegeltjes. Die hebben er vast een tijdje in gezeten. Enkele verwilderde poezen lopen rond en het strand (modderig zand) is vuil en ligt vol bootjes waarvan er één de naam “Maria Jesus” draagt. Verder is er een strandtent die er goed uitziet, later meer hierover.
We rijden verder naar de vuurtoren over een redelijk goede weg, met nog een klein stukje oud, betekent: erg smal en diepe afgrond naast je. Het is de moeite waard want de vuurtoren is een trekpleister en dito ingericht. Je hebt leuke verkijkjes en veel rotsen rondom de punt met wandelpaden. We zijn er ruim een uur gebleven. Het is dan ook prachtig weer. Volop zon, prima temperatuurtje, vrijwel geen wind en mooie omgeving. De Cabo de Gata (berg) is erg hoog. Het is hier vulkanisch gebied.
Voor we de berg weer terug overgaan, slaan we eerst even rechtsaf een wegje in en gaan over een vreselijk slechte weg totdat deze weg eindigt halverwege de volgende berg. De liefhebber kan te voet verder naar de top, nog 1 kilometer te gaan. Enkelen doen dat, gewapend met stokken en stevige bergschoenen.
We maken foto’s van dit schitterende natuurgebied van de Sierra de Cabo de Gata.
Ik ben blij dat we deze (om)weg genomen hebben. Een plaatje. Als we terug gaan, je kunt nu eenmaal niet verder er lopen verder geen wegen door de bergen (natuurgebied), naar het plaatsje met dezelfde naam (zie boven), stoppen we aan de andere kant, als we weer naar beneden rijden, halverwege op een stopplaats. Van hier heb je prachtig uitzicht over de baai. We zien een zeilbootje heerlijk varen, zon, lekker windje. Die genieten vast heel erg met dit prachtige weer denken we. Wij ook. We hebben de stoelen erbij gepakt. Maar rond vier uur begint de wind aan te wakkeren en pakken we in. De wind komt erg snel opzetten en de golven worden snel hoger. We zien dat de zeilboot, die aan lager wal terecht is gekomen in de problemen komt, te ver doorgevaren. Ze halen de zeilen weg wat wij (oude zeilers) niet begrijpen. Ze komen niet meer van de kust af en hebben duidelijk problemen. De boot gaat erg tekeer in de plotseling hevige wind en hoge golven. We rijden snel naar beneden en gaan aan het strand kijken hoe het ervoor staat. Het gaat duidelijk niet goed. Het schip wordt op en neer gekwakt en ligt vreselijk te stampen. Speelgoed van de golven. Dan zien we dat twee man met een bij-bootje proberen de boot te verplaatsen, dat lukt met deze sterke wind natuurlijk niet. We gaan alarm slaan. We rijden snel naar het dorp terug. Ik probeer eerst bij een paar vissers, maar Spaans dat wil niet lukken om uit te leggen. Ik wijs nog aan, maar nee, geen respons. Dan snel naar het restaurant aan het water. Daar zitten klanten te eten, ziet er lekker uit, maar men begrijpt mij daar ook maar niet. Ik wijs naar de zee en probeer met handen en voeten uit te leggen dat het met de zeilboot niet goed gaat. Problemos. Geen begrip totdat er iemand vraagt of ik Frans spreek. Ik leg in gebrekkig Frans uit wat er aan de hand is en het wordt vertaald in het Spaans. Dan wordt de Guardia Civil gebeld en men verteld mij dat er een helikopter onderweg is. Ondertussen heeft Adrie een gesprek met Spanjaarden, vissers. Ze hebben het o.a. gehad over wat de oorzaak zou kunnen zijn. De motor die het eventueel niet meer zou doen doordat alle aangekoekte vuil door het klappen van de boot los komt en het filter vervuild, dan stopt de motor ermee. Die bellen ook. We blijven de boot in de gaten houden. Na een halfuur komt er eindelijk een auto van de politie en die gaat het strand op om poolshoogte te nemen. Na nog een halfuur is er dan eindelijk een boot onderweg. Hulp. Iedereen reageert opgelucht. We zijn er nog niet. Ze moeten nog een lijn overbrengen naar de zeilboot en die moet zijn (intussen uitgegooide) anker daarna omhoog halen. Dan begint de sleeptocht richting Almeria haven, we zijn dan anderhalf uur verder, maar opgelucht dat alles onder controle is. Onderweg naar de haven wordt er nog gewisseld van sleepboot en gaat de boot van de Guardia Civil met spoed richting zee terwijl de andere boot de sleep over neemt. Alles komt dan op zijn pootjes terecht en wij zijn allemaal blij met de goede afloop.
De avond begint met fraai avondrood wat zachtjes verdwijnt.
De volgende dag is het slecht weer, het regent pijpenstelen en het stuk grond achter ons, wij staan op betonnen platen, is veranderd in een zwembad. Ook de straten van het iets lager gelegen dorp staan vol water, de riolering kan het niet aan en het water van het stuk achter ons loopt met modder en al de straten in. Om vier uur wordt het eindelijk droog en is ook het onweer verdwenen. De zon komt voorzichtig te voorschijn. Wij kunnen weer heel even naar buiten en de natte straten fotograferen. Je bent blij dat je hier niet woont. De rest van de dag blijven we binnen vanwege wederom onweer en regen.
De volgende dag waait het nog steeds erg hard maar hier en daar verschijnt toch wat blauwe lucht en kunnen we de overkant van de baai weer zien. We vertrekken en gaan naar La Isleta dwars door de Sierra Del Cabo de Gata. Hoge bergen rondom ons, een mooi gebied. Bij La Isleta aangekomen gaan we op een uitstekend stuk rots staan, pal naast het dorpje. De wind blaast ook hier stevig maar het uitzicht is fenomenale. Surfers trotseren de hoge golven en liggen op hun planken in het water. Het wandelgebied langs het water zal straks vast weer onbegaanbaar worden door het zeewater wat er overheen zal spatten. Ik ben de rots, die rondom in het water ligt, opgelopen vanwaar je een mooi uitzicht hebt over de omgeving. Het witte dorp, de bergen, het strand, enz. Af en toe de zon erbij en het is het compleet. In de verte zien we het water tegen de bergwanden hoog opspuiten en dat terwijl het nog maar laag water is! Storm maakt alles heel spectaculair. We blijven hier niet en via een mooie route door de Sierra de Cabo de Gata komen we in Las Negras. Daar stoppen we in een straatje tegenover lege vakantiehuizen naast een Nederlands koppel die we al eerder hadden ontmoet. We overleggen of we hier zullen blijven want erg interessant is het hier niet. Datzelfde doen onze buren ook. Wij gaan verder zonder te weten wat zij besluiten. Ze adviseren nog wel om naar Agua Amarga te gaan en dat doen we. We duiken de Sierra weer in, wat geen straf is, en komen in bovengenoemde plaats aan. Daar stoppen we op een parkeerplaats op een beschut plekje. Je kunt ook op het strand gaan staan, maar is nu even niet aantrekkelijk. Na tien minuten staan onze Nederlanders er ook en we kruipen naast elkaar. Het klikt wel. Ik ga het dorp aan een nader onderzoek onderwerpen. Het is een leuk plaatsje waar nu helaas veelal leegstand is. Ze hebben een mooi strand gelegen tussen twee bergen met goede voorzieningen zoals een stranddouche en –wacht in de zomermaanden. Op het strand staan palmen met eronder mooie plantjes die nu al volop in de bloei staan. Bovenop de Noordelijke berg zie je restanten van een oude vesting. Ik kom de buren met hun hond Ninja (het is een mini pincher) tegen en we blijven even kletsen tot er wat druppels naar beneden komen. Ik loop door het lege dorp, een enkel restaurantje is open, en wandel terug. We krijgen een uitnodiging om ’s avonds een glas wijn te komen drinken bij Ed en Thea uit Enkhuizen. Ze hebben een oude Hymer met heel veel ruimte en het was er erg gezellig.
De volgende dag, de 19e alweer, gaan we verder en nemen afscheid van onze buurtjes. We gaan allereerst naar de vuurtoren 5 kilometer verderop. Er liggen daar 3 bergen en tussen/achter twee ervan ligt de Faro de Mesa Roldan. Hiervoor rijden we een steile weg, uiteraard weer vol putten, omhoog. Eénmaal boven is het 10 graden, koude wind. Dat betekent: goed aankleden en dan pas eruit. Je waait uit je jasje. We kijken wat rond en Adrie wandelt nog verder omhoog waar een groot oud fort staat. Ik vind de omgeving bij de vuurtoren hoog genoeg. Als ik over een rand kijk zie ik een grote uitloper van lava. Zwart! Als kool. De kraters zijn hier ook overduidelijk aanwezig.
Na dit bezoekje rijden we weer terug naar beneden en hebben adembenemende uitzichten over vrijwel de hele Sierra. Jammer dat het donker weer is want bij helder weer moet je hiervandaan echt ver kunnen kijken. Carboneras is het volgende stadje. Het is er druk en we kunnen bij twee grotere supermarkten niet parkeren. Het wordt de 3e als we alweer bijna het stadje uit zijn. Daarna stoppen we om te eten en daarna komen we op de carrera-baan (je kent ze wel van de speelgoed racebanen) en gaan in slalom omhoog en omlaag met veel bochten. Beetje jammer voor de bestuurder die niet te vaak kan kijken onderweg. Dus… stoppen we boven bij een speciaal daarvoor bestemd plekje. Dan komen we bij Macena. Klein, niets bijzonders buiten het fort wat aan de waterkant staat. Vermeldenswaardig zijn de bijzondere kleuren van een klein gedeelte van een rotsformatie onderweg. Het loopt van zwart, naar bruin, groenig, geel, rood, roze. Een diversiteit aan kleuren die we tot nu toe alleen hier hebben gezien. Van Macena naar Mojacar, waar we dachten een camperplaats te kunnen vinden. Niet dus. Het bijzondere van Mojacar is dat de stad gebouwd is rondom een berg en alle huizen ertegenaan liggen. Alles in het wit. Vergelijk de vorm met een softijsje. Daarna gaan we naar Vera een beetje het binnenland in en daar willen we op een betaalde camperplaats staan. Hier waait het niet zo en de zee is twee kilometer weg. Even wat rust. De beheerster is Duits en de Duitsers weten het dan ook goed te vinden. 80% is Duits van wat hier staat. Beetje jammer dat ook hier de wifi weer eens niet werkt. Schijnt lastig te zijn en een beetje jammer. De volgende dag vertrekken we. Ik denk niet dat we er nog terugkomen.
We gaan naar San Juan de Los Terreros. We hebben hier al eerder gestaan. Daar aangekomen zien we dat “ons” plekje niet meer te gebruiken is. Er wordt aan de infrastructuur gewerkt. Een weg is er nu en de werkmensen rijden hier langs naar de bouwterreinen. Het is best druk met campers en als we aankomen is het lastig om een plekje te vinden. We gaan nabij het water onder de bomen staan met mooi uitzicht op zee. Een Zweed vindt het nodig om precies dwars voor onze neus te komen staan waardoor we ineens een stuk minder uitzicht hebben. Niet netjes. Gelukkig gaat hij de volgende dag weer weg en wij zetten de bus zo neer dat er niemand meer voor kan komen. Vrij uitzicht!
We blijven hier enkele dagen voordat we naar Puerto de Mazarrón gaan en een plek vinden in het nabije Azohia. We vinden er een platte plek en brengen er de nacht door. Een vreemde nacht omdat het soms windstil is en je dan weer opschrikt van de stormvlagen waarbij de wagen heen en weer geschud wordt. De volgende dag gaan we weer verder. Een waterkoude wind stuurt ons naar elders. Een dag binnen zitten trekt niet. Ik rijd door de bergen tot aan Carthagena waarna het stuur overgenomen wordt om door de stad te gaan. Het is de 2e keer in twee dagen dag ik door de bergen rijd en het gaat best redelijk nadat ik al heel lang niet gereden had. We gaan naar Cabo de Palos om weer eens een vuurtoren te bekijken met de daarbij behorende landpunt. Aan deze landpunt zit een langgerekt schiereiland vast van vele kilometers lang en geeft een Amerikaans (Californië) filmbeeld van vele hoge flats en andere huizen. Onvoorstelbaar, zo ver als je kunt kijken. Het stormt hier hevig en we gaan na een tijdje door om een camperplaats te zoeken. Onderweg, net voor Los Alcántares, stoppen we bij een natuurgebiedje vlak aan zee om rustig thee te drinken. Helaas, de rust wordt verstoord door een boven ons hoofd rondcirkelende helikopter en de rook van iets wat in de verte verbrand word en ons in de rooklucht zet. Na het 2e kopje maken we ons uit de voeten. In Los Alcántares zien we campers in een lege wijk staan waar we ons aansluiten voor de, hopelijk rustige, nacht. We schuiven zachtjes Noordelijker.
Dit is gelijk even het einde van mijn verslag van de laatste weken waarin we weer van alles hebben meegemaakt. Over drie weken hopen we terug in Nederland te zijn. We zien er naar uit alle familie en bekenden weer te zien. Tussendoor vast nog wel een verslagje komen. Hopelijk tot dan.

Lucia